La Mauricie en verder richting Brighton

Na een wat korte nachtrust waren we weer klaar voor een nieuwe dag. In de ochtend zouden we nog even in de oude stad van Québec rondkijken en dan doorrijden naar La Mauricie. Jules had voor de zekerheid op internet gekeken waar we het beste konden parkeren met de camper omdat het gister wat moeilijk ging. Toen we op de parkeerplaats kwamen was deze lekker groot en heel stil qua andere auto’s; perfect dus. Zien we verdorie weer zo’n bord staan dat je er maar een uur mag staan. Dat zou dan rennen naar de binnenstad worden, want daar waren we nog wel even van verwijderd. Aangezien je ook niet goed weet hoe streng ze hier zijn met controleren zijn we het maar gaan vragen. En wie zou dat beter weten dan bij de politie? Zij zaten toevallig naast het parkeerterrein. Het blijkt dat de eigenaar van zo’n parkeerterrein je weg kan laten slapen na een uur. En oom agent verwees ons naar de parkeerplaats van de Walmart, maar dat was nog weer verder van het centrum gelegen. In Ottawa hebben we gezien dat je best wat tijd kwijt bent met openbaar vervoer; en tijd hadden we helaas niet. Ik baalde er wel van want nu moesten we ook deze stad aan ons voorbij laten gaan. Dat je dus overal mag parkeren met je camper in Canada is dus niet waar en vooral in de grotere steden kan je dat gevaarte niet makkelijk kwijt.
Op naar het nationaal park La Mauricie dan maar. Onze uitgekozen camping lag in Shawinigan in het park en was echt weer een prachtige plek. Rondom om ons heen groen, heerlijk. We hadden nu wel stroom maar geen water, wifi was er alleen bij het bezoekerscentrum aan het begin van het park en er waren wel hele mooie douche en toiletten faciliteiten vlak bij. Na al dat reizen wordt je toch een beetje stijf en om toch een beetje alle spieren los te gooien hebben we een rondje om de camping gelopen. Nu wisten we ook gelijk waar de wandelingen begonnen. Vandaag was wel weer een echte regendag, wat een geluk was nu we toch voornamelijk moesten rijden. Alleen was er van lekker buiten zitten en fikkie stoken geen spraken.
De wandeling Lac du Pimbina die we hadden uitgekozen was 13 km (daar kwam dan bij dat we er nog wel naar toe moesten lopen 1,7 km). Omdat je maar nooit weet wat voor wandeling het is, hadden we heerlijk broodjes gezond gemaakt. Een stevige lunch, genoeg te drinken en nootjes voor noodgevallen dan moesten we het wel redden. We hadden trouwens echt super mooi weer, het was weer droog en in de ochtend wat fris maar dat is wel lekker als je gaat lopen. Ik had mijn hele camera uitrusting bij me, want je weet tenslotte maar nooit wat je onderweg voor moois ziet. Deze wandeling liep echt door het bos, over hele smalle paden met heel veel wortels en stenen. Je kon niet lopen en lekker om je heen kijken, want je had al je aandacht nodig waar je je voeten ging zetten ook omdat er weer aardig wat klimmetjes in de wandeling zaten. Als je om je heen wilde kijken moest je gewoon even stil blijven staan. Onderweg hadden we een paar hele fraaie uitzichten op de omgeving. Bij een van die mooie uitzichten zijn we de verkeerde kant opgelopen zodat we zeker 2 kilometer extra hebben moeten lopen. Ondertussen had ik mijn camera maar opgeborgen. Het was af en toe best listig lopen en het was fijn om je beide handen vrij te hebben zonder bengelende camera om je nek. Bij elk mooi punt haalde ik hem uit mijn tas om toch het een en ander vast te leggen. Voor deze wandeling had ik (als soort afscheidstournee) mijn oude wandelschoenen aan gedaan. Ik kon er nog niet goed afstand van nemen, wat mij wel duur kwam te staan…. Met nog zo’n kilometer of 3 te gaan werd de ondergrond wat anders van structuur. Een soort klei grond wat extra glad was door de regen die gister gevallen was. Hierdoor ben ik toch 2x onderuit gegleden, gelukkig niet de berg af! Daar had ik niet aan moeten denken zeg, pfff. Maar we hebben het gered zonder verdere kleerscheuren. We hadden nog een broodje over die we in het bezoekerscentrum opaten. Een broodje gezond heeft nog nooit zo lekker gesmaakt. Het was de zwaarste wandeling die we tot nu toe gelopen hebben en we waren er nog niet, we moesten nog terug naar de camper. Uiteindelijk hebben we zo’n 18,5 kilometer gelopen waar we 7,5 uur over hebben gedaan. Op zich geen slecht resultaat. Bij de camper gelijk even de shirtjes door een slingersopje gehaald, want die waren toch aardig bezweet geraakt. En daarna niets meer; ik was helemaal op met een heel voldaan gevoel. Helaas weer geen wilde beesten gezien (misschien hebben ze ons wel gezien, maar wij moesten opletten waar we onze voeten neerzette).
De volgende ochtend moesten we weer verder. De afstand richting Kingston was best een behoorlijke (460 km) en deze gaan we in tweeën doen. Voordat ik weer met mijn gat ik de auto ga zitten heb ik nog een kleine wandeling gemaakt. Dit was the family trail; en de naam zei eigenlijk al genoeg. Deze ging over een breed bospad, zonder wortels, stenen en klimmen en klauteren. Ik was dan ook met een uurtje weer bij het bezoekerscentrum. Ik bleef nog even op Jules wachten, die zou hier naar toe komen op de wifi nog het een en ander uit te zoeken. Het pension waar Jansen nu zit plaatst foto’s van hun vakantiegangers op Facebook. En vandaag zat er weer een leuke van Jansen bij. Hij stond heel geïnteresseerd te gluren naar iets in het hond naast hem. Je wordt dan wel nieuwsgierig waar hij naar zit te kijken. Heel leuk van Hondenpension de Lindenberg.
De overnachtingsplek die we nu gevonden hebben was wel heel primitief; RV camp Maples. Gelukkig wel met stroom en water, maar verder geen faciliteiten en we stonden vlak langs een drukke doorgaande weg. Het was maar voor een nachtje…. We zijn nu weer terug in de provincie Ontario en dan valt het me toch wel op dat je hier overal de Canadese vlag ziet wapperen en in Québec niet. Ook zijn de mensen veel spontaner en vriendelijker in Ontario. De camper die wij huren is van CanaDreams en het grappige is dat als je onderweg nog zo’n camper ziet rijden dat ze allemaal even zwaaien. De reis bestaat wel uit heel veel rijden; ook vandaag hadden we een reisdag. Vannacht ging het vreselijk tekeer, het was wel weer droog toen we gingen rijden. 1000 Island was onze bestemming. De weg er naar toe was echt weer prachtig. In dit gebied zijn er ongeveer 1700 eilanden (en dan hebben ze de hele kleine niet meegeteld) als je dan langs het water rijdt zie je kleine eilandjes met kleine huisjes erop en op de wat grotere eilandjes wat grotere huizen. Het is een heel bijzonder gezicht, met zo af en toe een haventje met alle boten erin. Je ziet ook dat ze ook de boten winterklaar gaan maken door ze helemaal in plastic te verpakken. En een roofvogels! Echt heel veel. We zagen ook nog twee beestjes huppelend oversteken maar wat dat nou voor beesten waren weet ik niet. Ze waren redelijk groot, bruin met staart misschien bevers? Dat ga ik nog even nader onderzoeken. Deze mooie weg hadden we al een paar keer heen en weer gereden, maar we konden de camping die we bedacht hadden maar niet vinden. Uiteindelijk was Jules het zat en zijn we op een KOA camping gaan staan. Deze was wel heel luxe want we hadden hier zelfs een bubbelbad! Daar gelijk maar even ingedoken, het was nu nog schitterend weer. Zitten we later een beetje naar het thuisfront te appen, blijkt dat we ons vergist hadden in de dag dat we terug zouden reizen….. Wij dachten dat het zaterdag 4 oktober was, maar het is vrijdag 4 oktober! Oeps dat is mooi balen, dan moeten we onze planning wel even heel snel bijschaven en dan gaan we opeens al wel heel snel naar huis…. Het weer slaat hier wel heel snel om, in no time begon het weer flink te regenen met af en toe een donderslag.
Je hoort hier ’s morgen de trein al toeterend voorbij rijden. Waarom ze zo lopen te toeteren is mij nog niet helemaal helder, maar ik denk dat ze dat voor de dieren doen? De plannen die we maken wijzigen ook met de minuut. Het was ’s morgens nog steeds heel slecht weer en was het niet echt mogelijk om de roofvogels eens goed op de foto te zetten. Vanwege het slechte weer wilde Jules alvast maar weer verder rijden, omdat het weer niet snel leek beter te worden. Na ongeveer 170 kilometer hadden we een leuke camping gevonden ‘Salem Woads trailer park’; gerund door een ouder echtpaar in Salem. Hun dochter ving ons op omdat haar ouders er niet waren. We konden een plek uitzoeken en de rest straks regelen. Terwijl we nog even stonden te kletsen kwam haar zwarte kat aanhollen om me gedag te zeggen. Tja dan smelt je toch, kon ik mijn liefde voor dieren even kwijt. Ik kreeg een nog warmer gevoel van binnen toen ik haar hoorde zeggen dat hij dit nog nooit bij iemand had gedaan en dat hij zelfs niet bij haar ouders kwam… Ze kon het maar niet geloven wat er gebeurde. We kregen dus een heel bijzonder onthaal waar ik heel blij mee was. Deze camping is niet zo groot, maar wel heel gezellig met super veel eekhoorntjes. Je bent al snel geïnstalleerd met zo’n camper; parkeren stroom en water eraan en je bent klaar (nu hadden we alleen stroom). We besloten naar het dichtstbijzijnde dorp te lopen dat was Colborne. Een leuke wandeling. De huizen die je ziet zijn allemaal anders, maar ze hebben vaak wel een veranda waar je zelfs nu (met wat mindere temperaturen) nog mensen op ziet zitten. Colborne zag er zelf ook gezellig uit er was een winkeltje met allemaal ouderwetse spullen voor de verzamelaar. In de Ierse pub zijn we een biertje gaan drinken. Overal hingen foto’s van ijshockey en andere sportmomenten vooral voor Jules leuk om te zien omdat hij al die sportmensen herkent. De bar dame was zeer vriendelijk en we hebben gezellig zitten kletsen (dat zou in Québec niet snel gebeuren). Ze vroeg ons nog of we nog een keer terug kwamen naar Canada en toen zei ik dat we dat wel graag wilde maar dan niet meer naar Québec omdat de mensen niet zo vriendelijk waren. Ze begreep dat volkomen, haar advies was om naar Vancouver en Britisch Colombia te gaan. Dat schijnt prachtig te zijn. Wel heel toevallig dat Jules dat ook al had gezegd dat hij daar wel een keer naar toe zou willen. Dat wordt dan weer even goed sparen. Het was een goed idee om naar het dorpje te lopen, met een tevreden gevoel liepen we terug naar de camper.
Wat je hier onderweg ook vaak ziet is een soort tent waar ze de auto in zetten, in plaatst van in een garage. De huizen hier hebben allemaal een gazon waar ik best jaloers op ben, heel mooi groen en mooi gemaaid. En wel zo groot als een voetbalveld. Eigenlijk zie je dat overal wel, ook rondom bedrijven zie je gazonnen. De dagen vliegen nu voorbij. Morgen hebben we nog een hele dag en vrijdag moeten we al snel de camper inleveren. We hadden nog gebeld om te vragen of we hem iets later mogen inleveren omdat we pas na vijf uur ’s middags gaan vliegen maar dat lukte niet omdat onze camper dezelfde dag weer uitgeleend werd. Dat is dan jammer voor ons….

We zitten nu bij ons favoriete koffietentje: Tim Hortons zodat ik nu dit reisverslag kan uploaden en dan zal ik mijn laatste verslag (als we nog wat leuks gaan meemaken) op het vliegveld verzenden. Nu eerst mijn bakkie koffie drinken, genieten van mijn donut en de laatste uren in Canada.....