Bruce Peninsula en Manitoulin Island

Het was gelukkig weer mijn beurt om te sturen vandaag. Yeahh. We hebben samen afgesproken om ieder om de dag te laten rijden. Wel jammer voor mij, het is heel leuk om in zo’n groot gevaarte te rijden…
De route gaat naar Bruce Peninsula, langs Hamilton en zo hop de route 6 op naar het noorden, naar onze eerste camping op dit schiereiland; Sauble beach. De reis was dit keer 280 km duurde denk ik zo’n 3,5 uur. Je mag hier op de snelweg maar 100 km/u en op de wat ze bij ons N-wegen noemen mag je 80 km/u. In steden/dorpjes 50 km/u. Op het laatst leek het echt een rechte weg, met om je heen veel velden en bossen. Echt al een prachtig stuk om te rijden, maar ik denk dat het nu alleen maar mooier gaat worden. Bij de camping op Sauble Beach hadden we wifi, zodat ik even mijn vorige verslag kon schrijven en delen. Wifi is hier niet standaard overal, je gaat toch een beetje terug naar vroeger toen er nog geen internet was. Best leuk, maar wel handig dat Jules goole maps wel kan raadplegen wanneer nodig.
Bij de Saubel falls gingen we de volgende ochtend al vroeg kijken of we wellicht de zalmen de rivier op zagen springen. Het was vrij mistig toen we vertrokken, maar daar hadden we verder geen last meer van. De Saubel falls lagen vrij dichtbij de camping en waren niet zo gek groot. Op de parkeerplaats zagen we mooie rooie vogeltjes die ik natuurlijk prompt vergat te fotograferen. Ze waren echt mooi en hopelijk zie ik ze nog wat vaker in Canada. Wat foto’s staan maken, maar helaas niet de zalmen kunnen zien springen. Wel een zilverreiger (volgens mij) die aan het vissen was. In de buurt was er ook een wandeling; de Saubel trail die we gelopen hebben. Een niet al te grote wandeling door het bos, maar wel heel leuk. Terwijl Jules de lunch maakte ging ik nog wat foto’s van de waterval maken; je weet tenslotte maar nooit wat je nog kan fotograferen….
Thuis had ik gelezen dat Cape Croker ook de moeite waard was om naar toe te rijden. Onderweg kwamen we op een grindweg terecht. Naarmate we er langer op reden vertrouwde Jules het steeds minder. Ook omdat we niet meer zo heel veel benzine hadden en we verder niet wisten of we konden tanken, zijn we terug gereden om in Winston te gaan tanken. We hadden besloten om dan gelijk verder naar het noorden te rijden om daar een volgende overnachtingsplaats te zoeken. In het Bruce Peninsula National park zijn we naar The Grotto geweest. De wandeling naar de grot was erg mooi maar nog niet bijzonder, dat maakte de grot wel goed. Jeetje wat was dat prachtig! The Grotto is een immens grote grot welke door de golven van de Georgian Bay is gesneden. De grot zelf is prachtig, het zonlicht van buiten onthult de prachtige onderwater wereld binnen in de grot. Je kon daar ook zwemmen, maar dat hebben we niet gedaan. De wandeling terug naar de auto was spectaculair. Echt gaaf! Klimmen en klauteren over rotsen langs de kustlijn. Zelfs nog twee slangetjes gezien echt super!
Eigenlijk wilde we de nacht gewoon op een parkeerplaats doorbrengen maar dat was in Tobermory niet toegestaan. Dus toch weer zoeken naar een camping. Ook deze had goeie wifi; de Happy Haerts Park zodat ik iedereen weer even kon appen en facebook kon bekijken. Jules heeft gelijk de ferry geboekt voor de overtocht naar Manitoulin Island. We kunnen mee op de boot van om 13.30 uur.
De volgende ochtend maar even rustig aan gedaan, lekker wat gelezen en tegen 10 uur zijn we naar het haventje van Tobermory gereden. We moesten om uiterlijk 12.30 ons hebben gemeld voor de ferry, deze ging om 13.30 uur weg varen. In de tijd totdat we echt weg gingen hebben we de gewone boodschappen gedaan en nog wat drank ingeslagen (tja we moeten goed door blijven spoelen toch?). Tobermory is een leuk slaperig vissersdorpje waar we ook nog even rond hebben gekeken. Ik ben daar zowaar geslaagd voor een nieuw paar wandelschoenen. En hoewel het de bedoeling was dat ik mijn oude zou weggooien kon ik het nog niet over mijn hart verkrijgen om ze weg te doen. De nieuwe heb ik wel aangehouden en ze liepen heerlijk. Nog even de maag gevuld met een heerlijk koppie thee met suiker en melk en voor mij Poutine. Dit is echt een heerlijke vette hap. Wel heel leuk dat je de Nederlanders tegenkomt die dezelfde reis via de ANWB hebben geboekt. Zo kwamen we een stel wat vaker tegen en nu dus ook weer die een camper mee hadden gekregen van 10 meter! Je bent dan toch benieuwd hoe zij het ervaren en hoe zij hun reis verder indelen. Na even gekletst te hebben gingen we even kijken aan de voorkant waar we op de ferry moesten rijden en zagen daar nog een mede reiziger van CanaDreams. Ook daar natuurlijk even mee staan kletsen over hun ervaringen enzo. Ik ben wel heel blij met deze camper hoor; niet te groot en niet te klein. Jules heeft nog een kikker/of pad gered die op een hek zat. De overtocht duurde ongeveer twee uur en op de ferry spraken we met een echtpaar die als jonge kinderen in de jaren 50 geëmigreerd waren naar Canada.
Hier in de omgeving zie je ook veel Amish mensen. Dat is toch wel heel bijzonder als je deze mensen ziet en weet hoe ze leven. Manitoulin Island is het grootste eiland in zoetwater ter wereld! En als je zo op dat eiland rijdt kan je je dat haast niet voorstellen. Zo immens groot! Voor deze overnachtingen had Jules een mooie camping gevonden; Stanley Park met zelfs een standplaats aan het water! Deze keer ook eens heerlijk fikkie gestookt. Want bij elke camperplaats heb je standaard: Stroom, water, kampeertafel en vuurkorf (vaak een oud wiel van een truck), dus fikkie stoken hoort daar wel bij.
Van onze Nederlandse buren hadden we een wandeltip gekregen die we de volgende ochtend ook gingen lopen. We zijn eerst naar de Bridal Veil falls geweest (waar nevel oprijst bij het vallende water). Deze route liep aan weerszijden langs de rivier. Terwijl we aan het wandelen waren zag ik iets spetteren. Bleek dat toch de zalmen te zijn die tegen deze stroom op aan het zwemmen waren naar hun broedplaats bij de waterval. Dat was zo gaaf om te zien en dan krijg je zoveel respect voor deze dieren die dat hele eind op moeten boksen tegen de stroming en verhogingen in de rivier. Hopelijk heb ik dit goed met mijn camera vast kunnen leggen, ik zat ik ieder geval start klaar. Ook zag ik nog een zwart slangetje die ik niet op de fot heb kunnen vastleggen
Het volgende avontuur was de Cup and Saucer trail. Dit was echt een hele mooie zeer avontuurlijke wandeling. Gelijk aan het begin miste ik een eekhoorntje die vlak langs mij liep met een enorme dennenappel in zijn bekkie. Totaal niet bang en ik was zo onder de indruk dat ik het vergat vast te leggen. Wat zijn ze leuk!! De route ging door het bos en over rotsen en heel de wandeling moest je echt opletten waar je je voeten neer zette. Zulke gave wandelingen heb ik nog niet gevonden in Nederland. Onderweg hadden we mooie uitzicht punten over de West Bay en deze waren adembenemend mooi. We waren al een tijdje onderweg toe ik toch weer een eekhoorntje zag, echt zo leuk! En deze heb ik gelukkig vast kunnen leggen. We waren wel gesloopt na deze wandeling van 9 km zo inspannend was hij. In het dorpje Mindemoya wat boodschappen gedaan en wat rondgekeken. Voor Jansen een berenbel in een dierenwinkel gekocht, die wij in onze volgende bestemming Killarney misschien wel kunnen gebruiken. Nog even mijn dagboek bijwerken, social media checken, vuurtje stoken, eten en dan weer vroeg op. De weg naar Killarney schijnt heel mooi te zijn. Ik ben benieuwd…. En ik heb geluk, het is mijn beurt om te rijden hahaha.